«Η τραγωδία στα Τέμπη δεν θα είχε συμβεί αν ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν είχε εισαγάγει το σιδηρόδρομο στην Ελλάδα». Μόνο αυτό δεν έχει ισχυριστεί (ακόμα;) ο Κυριάκος Μητσοτάκης προκειμένου να αποσείσει τη μεγάλη και προσωπική του ευθύνη για τους 57 νεκρούς ενός πρωτόγνωρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος που έχει σημαδέψει τις ψυχές όλων μας. Πρωτίστως, βεβαίως, των συγγενών των θυμάτων, ανάμεσά τους, δυστυχώς, και πολλά νέα παιδιά…

Ο πρωθυπουργός δεν ανέλαβε την εξουσία πριν μερικές ημέρες ή εβδομάδες, αλλά πριν τέσσερα χρόνια. Ο ίδιος, άλλωστε, υπήρξε υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά, είναι βουλευτής από το 2004 και γόνος πολιτικής οικογένειας. Δεν έχει, συνεπώς, κανένα άλλοθι για τα όσα έπραξε και, κυρίως, για όσα δεν έπραξε για τη βελτίωση του ελληνικού σιδηρόδρομου: για τη μείωση του αριθμού των υπαλλήλων, για την τηλεδιοίκηση που η προηγούμενη κυβέρνηση ξεκόλλησε και υλοποίησε σε μεγάλο βαθμό αλλά εκείνος δεν προχώρησε, για το κέντρο δευτεροβάθμιου ελέγχου που δεν λειτουργούσε, ομοίως με την τηλεματική στη Λάρισα ή για τα ρουσφέτια- σταθμάρχες και τη σύμβαση- σκάνδαλο με την Hellenic Train για την αμοιβαία άφεση υποχρεώσεων…

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν τα έκανε όλα τέλεια και θα μπορούσε να είχε κάνει περισσότερα και γρηγορότερα. Παραδώσαμε, όμως, ένα σιδηρόδρομο με το Αθήνα- Θεσσαλονίκη να έχει επιτέλους δύο γραμμές, σήραγγες και ηλεκτροκίνηση, διευθετημένο το υπέρογκο χρέος του ΟΣΕ και, κυρίως, με συστήματα ασφαλείας σε λειτουργία, δύο σταθμάρχες κι έναν κλειδούχο για κάθε σταθμό.

Θράσος κι όχι θάρρος

Η στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα, επομένως, απαιτούσε από τον κ. Μητσοτάκη να αναλάβει από την πρώτη ημέρα την πολιτική ευθύνη ο ίδιος αντί να βγάζει πόρισμα αποκλειστικής ευθύνης του σταθμάρχη. Κι όταν ακόμα οι επικοινωνιολόγοι τού ζήτησαν να αλλάξει αφήγημα, θα έπρεπε να έχει το θάρρος να μην μοιράσει την ευθύνη και, μάλιστα, ισόποσα στους προκατόχους του αλλά να αναλάβει το μεγαλύτερο μερίδιο. Δεν είχε, όμως, το θάρρος, είχε το θράσος που επέδειξε σε όλες τις κρίσεις από το 2019 μέχρι και σήμερα να καταλογίζει την ενοχή σε όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο. «Φταίω», πόσο δύσκολο αποδεικνύεται να το εκστομίσει…  

Στην ουσία, εξάλλου, ο πρωθυπουργός δεν λέει «φταίμε όλοι». Λέει «δεν φταίει κανένας», το οποίο όχι μόνο είναι ανεύθυνο αλλά δίνει τροφή σε όσους διατείνονται πως «όλοι ίδιοι είναι» και «γιατί να πάω να ψηφίσω» ή «ας ψηφίσω τα άκρα γιατί δεν έχουν κυβερνήσει». Προκειμένου να διασωθεί πολιτικά, ο κ. Μητσοτάκης θέτει σε διακινδύνευση και το θεμέλιο της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, που είναι η συμμετοχή στα κοινά.

Δεν τα κατάφερε όμως. Το μαρτυρούν οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες κι Έλληνες που πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες των μεγάλων πόλεων, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Λάρισας που βίωσε από πρώτο χέρι το μέγεθος της τραγωδίας, απαιτώντας δικαιοσύνη κι ένα καλύτερο μέλλον. Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν η κακιά η χώρα. Όποιος, όμως, βρίσκεται στην πολιτική και δηλώνει «αυτή είναι η Ελλάδα, τι να κάνουμε» δεν έχει θέση σε αυτή. Οι συμψηφισμοί, οι ωχαδερφισμοί, η εγκατάλειψη του αγώνα δεν θα βελτιώσουν τα πράγματα. Αντιθέτως, αν κρατήσουμε ζωντανές τη συμμετοχή, την πάλη, το σχέδιο, το όραμα, την ελπίδα θα δικαιώσουμε τους εξοργισμένους πολίτες. Θα δικαιώσουμε, πρωτίστως, τους 57 νεκρούς των Τεμπών…